Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 7
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hermann Conradi

Ïðî÷èòàíèé : 132


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Ende vom Liede

Vergessen  können    ja!  Das  ist  die  Kunst,
Von  allen  Künsten  dieser  Welt  die  erste  
Von  allen  Künsten  dieser  Welt  die  schwerste,
Und  bist  du  ihrer  Herr,  ist  alles  Dunst.

Ist  alles  Wurst,  was  jemals  du  gewesen,
Was  du  geliebt,  gehaßt,  getan,  gefehlt,  gewollt,
Ob  sich  dein  Leben  prunkvoll  aufgerollt,
Ob  du  für  andre  warst  bequemer  Besen.  

Ob  Sklave  oder  Herr    dann  ist's  egal,
Vergessen  können    und  nicht  dran  ersticken,
Hinunterschlucken,  lachen,  weiterkrücken,
Ins  Leben  weiter  noch  ein  dutzendmal.

Dann  tut's  ja  nichts!    Nun  gut!  Ich  will's  probieren,
Den  letzten  Lorbeerkranz  will  ich  entblättern,
Das  letzte  Amulett  will  ich  zerschmettern,
Wie  man  vergißt,  will  ich  genau  studieren.

Und  eines  Tages  dann    ist  mir's  geglückt,
Ich  atme  auf  in  grenzenloser  Leere
Und  breche  in  die  Knie  und  bete:  Kehre,
O  kehre  wieder,  die  du  mich  entzückt:

Geliebte  Sünde,  die  ich  froh  beging
Geliebte  Reue,  die  ich  kühn  genossen.  
Gemach,  mein  Freund!  Dein  Schicksal  ist  beschlossen
Und  um  dich  schürzt  sich  des  Vergessens  Ring.


Íîâ³ òâîðè