Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 102


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Strom der Wahrheit

Wenn  versunken  Licht  und  Lärmen,
Sitz  ich  bei  der  Lampe  Schimmer
Oft  im  nächtlich  stillen  Zimmer,
Wo  Gedanken  mich  umschwärmen,
Auf  ein  altes  Buch  gesenkt
Meine  Stirne  ernstbeschwert;
Kühlung  mir  der  Nachtwind  schenkt
Durch  das  Fenster  unverwehrt.

Wundersame  Lieder  sausen
Draußen  Wind  und  Wald  und  Wetter,
Und  es  wehn  des  Buches  Blätter;
Welch  ein  feierliches  Brausen!
Und  ich  lausche  und  ich  lausche,
An  ein  Ufer  fern  entrückt.  –
Rausche  Strom  der  Wahrheit,  rausche!
Meine  Seele  lauscht  entzückt.


Íîâ³ òâîðè