Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 120


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Ferne

Zur  Fernesucht  geboren,
Wird  nie  der  Pilgram  froh.
Seine  Heimat  ging  verloren,
Er  weiß  nicht  wo.

Ihn  rührt  ein  stummes  Mahnen
Von  blauer  Berge  Wand.
Darf  er  dahinter  ahnen
Sein  Wunderland?

Im  Tale  Bauden  winken,
Zum  Dorfe  traut  gereiht.
Er  aber  muß  versinken
In  Einsamkeit.

Er  haust  auf  Bergesklippen
In  dumpfer  Schwermut  Bann,
Umstarrt  von  Knieholz-Rippen
Und  wüstem  Tann.

Verworren  träumt  im  Grunde
Des  Mühlenrads  Gesumm.
Er  lauscht  mit  zuckendem  Munde,
Sein  Lied  bleibt  stumm.

Er  schmachtet,  wie  im  Staube
Ein  welkes  Blumenhaupt.
Doch  ward  sein  frommer  Glaube
Ihm  nicht  geraubt.

O  Pilgram,  du  mußt  lernen
In  Demut  abseits  stahn,
Du  darfst  den  blauen  Fernen
Nie  täppisch  nahn.

Wenn  ungestüme  Minne
Dich  riß  zum  Götterweib,
Umarmten  deine  Sinne
Nur  Menschenleib.

So  bleib  dem  Wunderlande
In  keuscher  Andacht  hold.
Dann  spülst  du  aus  dem  Sande
Das  ewige  Gold.

Es  sammelt  alle  Zähren
Die  treue  Ewigkeit.
Sie  sollen  sich  verklären
Zum  Krongeschmeid.

O  sieh,  ein  Fenster  glühet
Im  roten  Abendglast!
Das  Baudenhaus  erblühet
Zum  Goldpalast.

Die  Felsenschatten  dehnen
Sich  weit  ins  Talgefild.
So  wird  wohl  manches  Sehnen
Noch  spät  gestillt.

Erst  wenn  im  großen  Dunkel
Versank  die  wirre  Welt,
Erblüht  das  Trostgefunkel
Am  Sternenzelt.

Und  birgt  sich  in  der  Erden
Ratlos  dein  Angesicht,
Tief  innen  soll  es  werden
Auf  einmal  Licht.


Íîâ³ òâîðè