Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 128


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Seelenlos

Sie  sagen,  du  hast  keine  Seele,
Arm  bleiche  Birkenmaid.
Du  kauerst  starr  und  stumm
Auf  düster  struppiger  Heid.

Du  kauerst  in  der  Öde,
Ein  ausgestoßen  Kind.
Dein  Haargezweige  zaust
Der  raue  Märzenwind.

Sein  mürrisch  Brausen  wogt
Durch  Heidekraut  und  Ginster.
Ins  weite  Nebelgrau
Pilgern  Wolken  finster.

Eine  Krähe  treibt  im  Sturm
Taumelig  vorbei;
Heiser  und  erstickt
Ihr  grimmer  Klageschrei...

Kein  Bettelkind,  o  Birke,
Ist  also  arm  und  bloß;
Es  hat  eine  Seele,  zu  weinen  -
Dich  heißen  sie  seelenlos.

Und  doch,  in  tiefer  Öde
Spürst  du  die  hohe  Trauer
Als  Seelenfrösteln  süß,
Wollüstig  kühlen  Schauer.

Du  kauerst  starr  und  stumm
Auf  düster  struppiger  Heid.
Sie  sagen,  du  hast  keine  Seele,
Arm  bleiche  Birkenmaid.


Íîâ³ òâîðè