Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 119


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Reue

Durch  silberne  Halme
Eisiger  Scheiben
Dämmert  zu  mir
Ins  Dunkel  der  Mond./

Ich  bin  ein  See,
Erstarrt  zu  Eise,
Darin  sich  spiegelt
Der  traurige  Mond;

Dürres  Schilf
Zittert  und  flüstert  ...
Ich  höre  dich  weinen
Und  schluchzen/  wie  einst.

Einst  füllt'  ich  achtlos
Dir  Tage  mit  Leide,
Bis  daß  du  weintest
Aus  schluchzender  Brust.

Wohl  hab  ich  flehend
Geküßt  die  Tränen,
Doch  war's  geschehen,
Daß  du  geweint.

Jetzt  ist  dein  Auge
Längst  getrocknet  ...
Doch  weinst  du  ewig
In  meiner  Seele.

Und  ich  muß  weinen
All  deine  Tränen,
Geliebtes  Antlitz/
Und  noch  viel  mehr.


Íîâ³ òâîðè