Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 118


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Alles um Liebe

Vorbei!  Die  Stunden  wandern;
Ins  Schattenreich  entschwebt
Der  eine  Tag  zum  andern  ...
O  Herz,  heißt  das  gelebt?

Noch  blüht  ihr,  letzte  Rosen,
Vom  Abendstrahl  umloht;
Mit  kalter  Hand  zu  kosen,
Kommt  diese  Nacht  der  Tod.

Der  Garten  wird  verschneien  ..
Dann  fragt  ein  Seufzen  schwer:
Warum  nur  blieb  im  Maien
Dies  Herz  von  Liebe  leer?

Mein  Leben  geb  ich  gerne
Um  Kuß  und  zärtlich  Wort.
Und  bleibt  die  Liebe  ferne,
Ich  werf  es  achtlos  fort.

Mag  Stund  auf  Stunde  rinnen;
Was  kümmert  mich  die  Zeit!
Ein  Augenblick  voll  Minnen
Wiegt  eine  Ewigkeit.


Íîâ³ òâîðè