Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Karl May

Ïðî÷èòàíèé : 125


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Ich

»Ich  bin’s!«
Jawohl,  du  bist’s,  mein  Ich;
gestatte  mir,  dich  zu  erkennen!
Du  rühmst  und  lobst  und  brüstest  dich,
stets  fertig,  dich  mein  Ich  zu  nennen.
Doch,  seh  ich  dich  mir  in  dem  Licht
der  Wirklichkeit  genauer  an,
so  bist  du  es  und  doch  auch  nicht.
Du  weißt,  was  ich  nicht  sagen  kann!

»Ich  will’s!«
Jawohl,  du  willst’s,  mein  Ich;
gestatte  mir  nur,  dich  zu  kennen!
Du  rühmst  und  lobst  und  brüstest  dich,
stets  fertig,  dich  mein  Ich  zu  nennen.
Du  hast  schon  viel,  schon  viel  gewollt,
doch  sah  ich  mir's  genauer  an,
so  war  es  nie,  was  ich  gesollt.
Du  weißt,  was  ich  nicht  sagen  kann!

»Ich  kann’s!«
Jawohl,  du  kannst’s,  mein  Ich;
gestatte  mir  nur,  dich  zu  kennen!
Du  rühmst  und  lobst  und  brüstest  dich,
stets  fertig,  dich  mein  Ich  zu  nennen.
Du  hast  schon  viel,  schon  viel  gekonnt,
doch,  sah  ich  mir's  genauer  an,
so  hast  du  dich  in  mir  gesonnt.
Du  weißt,  was  ich  nicht  sagen  kann!

»Ich  schweig!«
Jawohl,  mein  liebes  Ich;
gestatte  mir,  dies  klug  zu  nennen!
Du  bist  nur  Staub,  nur  Staub  für  mich,
und  von  dem  Staub  muß  ich  mich  trennen.
Denn,  seh  ich  dich  mir  in  dem  Licht
der  Ewigkeit  genauer  an,
so  brauche  ich  dich  einstens  nicht.
Das  ist’s,  was  ich  dir  sagen  kann?


Íîâ³ òâîðè