Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Joseph Victor von Scheffel

Ïðî÷èòàíèé : 186


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Waldeinsamkeit. XII. Stilles Heim.

Hell  blinkt  die  Zinnengiebelwand,
Bestreift  von  den  Hecken  der  Eiben,
Und  die  Dreizahl  der  Erker  schimmert  ins  Land
Mit  den  runden  Bleiglasscheiben.  

Hell  blinkt  Thorgitter  und  Pfeilerportal,
Drei  Stufen  führen  herunter
Zum  Höflein,  und  am  verschilften  Kanal
Nährt  sich  der  Entenschwarm  munter.  

Epheu  und  wilde  Rebe  schwankt
Ob  der  Hofmauer  rinnenden  Bronnen,
Hält  Hag  und  Laubgang  kraus  umrankt
Und  die  Erker  mit  Dickicht  umsponnen.  

Gott  grüß  dich,  Schlößlein,  Waldidyll,
Das  stets  nach  Nöthen  und  Fehden
Rast  bietet  friedsam,  flott  und  still,
Ein  buschverborgen  Eden.  

Dem  Rauchwölklein  ob  dem  Kamin
Sei  fröhlich  zugejodelt,
Es  kündet:  in  der  Küche  drin
Die  Mittagsuppe  brodelt.  

Die  Suppe  kocht  lieb  Mütterlein;
Schau,  schau,  schon  naht  sie  in  Eile,
Mit  der  ich  mutterseelenallein
Die  stille  Heimat  theile.  

Schon  perlt  im  Krug  ihr  Willkommgruß,
Drum  soll  mein  Lied  hier  enden  .  .
Ruh'  aus,  müd  Herz!  Mein  Schicksal  muß
Zu  Schick  und  Glück  sich  wenden.

Íîâ³ òâîðè