Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Joseph Victor von Scheffel

Ïðî÷èòàíèé : 135


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Waldeinsamkeit. XI. Morgengruß in der Waldmühle.

Im  Frühthau  funkelt  der  Birkenhain  –
Kusch  Tiras,  spar  dein  Trinken.
Wie  rührt  mich  im  rosigen  Frührothschein
Waldmühle,  vertraute,  dein  Winken!  .  .  

Scharfkantig  umleuchtet  der  erste  Strahl
Des  Morgens  die  Mauern,  die  düstern;
Radtreibend  plätschert  das  Bächlein  zu  Thal,
Die  Birkenzweige  flüstern.  

Das  Fenster  dort  oben  im  sonnigen  Glast,
Drob  gurrend  die  Tauben  fliegen,
Birgt  einen  viel  zu  verehrten  Gast,
Als  daß  ich  bliebe  verschwiegen.  

Die  Büchse  hoch!  Hut  ab  dazu
Gutheil  sei  diesem  Tage!  .  .
Der  einzige  Schuß,  den  ich  heute  thu,
Ist  eine  Schicksalsfrage.  

Froh  drück  ich  los.  Paff!  kracht  der  Schuß  .  .
Lieb  Gast  sei  ohne  Sorgen,
Mein  Büchsenhahn  kräht  fragenden  Gruß
Und  Waidmanns  Gutenmorgen!  

Nun  schnattert,  ihr  Enten  und  Gänse,  laut
Und  verkündet  im  Hof  den  Genossen:
»In  der  Mühle  schläft  Eine,  noch  ist  sie  nicht  Braut,
Doch  sie  träumt  von  dem,  der  geschossen.«


Íîâ³ òâîðè