Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Joseph Victor von Scheffel

Ïðî÷èòàíèé : 144


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Waldeinsamkeit. VII. Waldbrand.

Auf  Freud'  folgt  Leid,  auf  Lust  folgt  Grauen  –
Was  ist  dort  für  ein  Wölklein  zu  schauen?
Das  Wölklein  wird  Wolke,  die  unheilerfüllt
Den  Waldsaum  und  Wald  in  Rauchmassen  hüllt;
Drin  leuchtets  und  züngelts  und  nordwindentfacht
Bricht  ein  Flammenmeer  los  mit  verheerender  Macht,
Das  knistert  und  prasselt  und  leckt  und  loht,
Bis  empor  zu  den  Wipfeln  in  Goldgelb  und  Roth.
Schnell  bräunt  sich  das  Laub,  das  Astwerk  zerspellt,
Mit  stürzenden  Stämmen  bedeckt  sich  das  Feld,
Und  vorwärts  wälzt  sich  zum  offenen  Land
Widerstandlos  der  entsetzliche  Brand.  .  .
In  mächtigen  Sprüngen,  die  Schnauze  voll  Schaum,
Setzt  kunstgerecht  über  den  rauchenden  Baum,
Der  geröstet  zerbarst,  ein  behender
Feistkräftiger  Vierzehnender.
Ihn  jagt  kein  sterblicher  Jägersmann;
In  glührothem  Mantel  durchwüthet  den  Tann
Mit  höllischem  Heerschargetöse
Des  Glutwinds  Sohn,  Typhon  der  Böse.


Íîâ³ òâîðè