Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich Heine

Ïðî÷èòàíèé : 137


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Hirtenknabe

König  ist  der  Hirtenknabe,
Grüner  Hügel  ist  sein  Thron;
Über  seinem  Haupt  die  Sonne
Ist  die  große,  goldne  Kron.
Ihm  zu  Füßen  liegen  Schafe,
Weiche  Schmeichler,  rotbekreuzt;
Kavaliere  sind  die  Kälber,
Und  sie  wandeln  stolzgespreizt.
Hofschauspieler  sind  die  Böcklein;
Und  die  Vögel  und  die  Küh,
Mit  den  Flöten,  mit  den  Glöcklein,
Sind  die  Kammermusici.
Und  das  klingt  und  singt  so  lieblich,
Und  so  lieblich  rauschen  drein
Wasserfall  und  Tannenbäume,
Und  der  König  schlummert  ein.
Unterdessen  muß  regieren
Der  Minister,  jener  Hund,
Dessen  knurriges  Gebelle
Widerhallet  in  der  Rund.
Schläfrig  lallt  der  junge  König:
"Das  Regieren  ist  so  schwer,
Ach,  ich  wollt,  daß  ich  zu  Hause
Schon  bei  meiner  Kön'gin  wär!
In  den  Armen  meiner  Kön'gin
Ruht  mein  Königshaupt  so  weich,
Und  in  ihren  schönen  Augen
Liegt  mein  unermeßlich  Reich!"


Íîâ³ òâîðè