Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 7
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 126


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Zwei Wandrer

Ein  Stummer  zieht  durch  die  Lande,
   Gott  hat  ihm  ein  Wort  vertraut,
Das  kann  er  nicht  ergründen,
Nur  einem  darf  er’s  verkünden,
   Den  er  noch  nie  geschaut.

Ein  Tauber  zieht  durch  die  Lande,
   Gott  selber  hieß  ihn  gehn,
Dem  hat  er  das  Ohr  verriegelt,
Und  jenem  die  Lippe  versiegelt,
   Bis  sie  einander  sehn.

Dann  wird  der  Stumme  reden,
   Der  Taube  vernimmt  das  Wort,
Er  wird  sie  gleich  entziffern,
Die  dunkeln  göttlichen  Chiffern,
   Dann  ziehn  sie  gen  Morgen  fort.

Daß  sich  die  beiden  finden,
   Ihr  Menschen,  betet  viel.
Wenn,  die  jetzt  einsam  wandern,
Treffen  einer  den  andern,
   Ist  alle  Welt  am  Ziel.


Íîâ³ òâîðè