Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 211


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Spaziergang am Herbstabend

Wenn  ich  abends  einsam  gehe
Und  die  Blätter  fallen  sehe,
Finsternisse  niederwallen,
Ferne,  fromme  Glocken  hallen:

Ach,  wie  viele  sanfte  Bilder,
Immer  inniger  und  milder,
Schatten  längst  vergangner  Zeiten,
Seh  ich  dann  vorübergleiten.

Was  ich  in  den  fernsten  Stunden,
Oft  nur  halb  bewußt,  empfunden,
Dämmert  auf  in  Seel’  und  Sinnen,
Mich  noch  einmal  zu  umspinnen.

Und  im  inneren  Zerfließen
Mein  ich’s  wieder  zu  genießen,
Was  mich  vormals  glücklich  machte,
Oder  mir  Vergessen  brachte.

Doch,  dann  frag  ich  mich  mit  Beben:
Ist  so  ganz  verarmt  dein  Leben?
Was  du  jetzt  ersehnst  mit  Schmerzen,
Sprich,  was  war  es  einst  dem  Herzen?

Völlig  dunkel  ist’s  geworden,
Schärfer  bläst  der  Wind  aus  Norden,
Und  dies  Blatt,  dies  kalt  benetzte,
Ist  vielleicht  vom  Baum  das  letzte.


Íîâ³ òâîðè