Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 125


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Leben

Seele,  die  du,  unergründlich
   Tief  versenkt,  dich  ätherwärts
Schwingen  möchtest  und  allstündlich
   Dich  gehemmt  wähnst  durch  den  Schmerz  –
An  den  Taucher,  an  den  stillen,
   Denke,  der  in  finstrer  See
Fischt  nach  eines  Höhern  Willen:
   Nur  vom  Atmen  kommt  sein  Weh.

Ist  die  Perle  erst  gefunden
   In  der  öden  Wellengruft,
Wird  er  schnell  emporgewunden,
   Daß  ihn  heilen  Licht  und  Luft;
Was  sich  lange  ihm  verhehlte,
   Wird  ihm  dann  auf  einmal  klar:
Daß,  was  ihn  im  Abgrund  quälte,
   Eben  nur  sein  Leben  war.


Íîâ³ òâîðè