Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 125


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Erleuchtung

In  unermeßlich  tiefen  Stunden
   Hast  du,  in  ahnungsvollem  Schmerz,
Den  Geist  des  Weltalls  nie  empfunden,
   Der  niederflammte  in  dein  Herz?

Jedwedes  Dasein  zu  ergänzen
   Durch  ein  Gefühl,  das  ihn  umfaßt,
Schließt  er  sich  in  die  engen  Grenzen
   Der  Sterblichkeit  als  reichster  Gast.

Da  tust  du  in  die  dunkeln  Risse
   Des  Unerforschten  einen  Blick
Und  nimmst  in  deine  Finsternisse
   Ein  leuchtend  Bild  der  Welt  zurück;

Du  trinkst  das  allgemeinste  Leben,
   Nicht  mehr  den  Tropfen,  der  dir  floß,
Und  ins  Unendliche  verschweben
   Kann  leicht,  wer  es  im  Ich  genoß.


Íîâ³ òâîðè