Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 139


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ein Bild

Im  Morgenwinde  sah  ich  Blumen  wanken
   Und  sah,  wie  sie  den  Tau  der  goldnen  Frühe,
   Daß  jede  voller  dufte,  tiefer  glühe,
Mit  heißem  Mund  begierig  in  sich  tranken.

Gesättigt  sah  ich  bald  die  meisten  schwanken,
   Als  glaubten  sie,  daß  keine  nun  verblühe,
   Die  Rosen  tranken  fort  mit  süßer  Mühe,
Bis  ihre  Kelche  fast  zur  Erde  sanken.

Die  andern  wiegten  sich  in  Lustgefühlen,
   Sie  wollten  eben  lauten  Spott  erheben,
       Da  schoß  die  Sonne  ihre  Flammen-Pfeile.

Die  Rosen  löschten  sie  im  Tau,  dem  kühlen,
   Doch  jenen  drangen  sie  in  Mark  und  Leben,
       Man  sah  sie  hingewelkt  nach  kurzer  Weile.


Íîâ³ òâîðè