Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 165


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Rosen

Als  du  frühmorgens  gingst
Und  an  der  Sonne  hingst,
   Pflücktest  du  dir,
Die,  von  ihr  angeglüht
Still  vor  ihr  aufgeblüht,
   Und  nun  den  Duft  versprüht,
Rosen  zur  Zier.

Hältst  sie  noch  abends  fest?
Schmeichelte  dir  der  West
   Längst  sie  nicht  ab?
Siehst  ja,  ihr  Leben  schwand!
Wo  ist  der  Farbenbrand?
Doch  nur  in  deiner  Hand
   Sind  sie  im  Grab.

Gib  sie  den  Winden  preis,
Daß  sie  mit  ihnen  leis
   Düngen  den  Strauch.
Fühlt’s  nicht  sogleich  der  Zweig,
Fühlt’s  doch  die  Wurzel  gleich,
Und  ist  nur  diese  reich,
   Wird  er  es  auch!


Íîâ³ òâîðè