Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 157


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Auch einmal dem Wicht eine Antwort

Ein  erbärmlicher  Wicht,  der  meinen  Angelo  gestern
   Hoch  bis  zum  Himmel  erhob,  heute  mit  Füßen  ihn  tritt,
Tadelt  mich,  daß  ich  nicht  schläfrig  im  Zimmer  sitze  und  brüte,
   Sondern  die  freie  Natur  suche,  wie  Kinder  die  Brust.
Freund,  das  find  ich  doch  graß!  Die  Schuld  zwar  kann  ich  nicht  leugnen:
   Ja,  ich  schweife  herum,  ganz,  wie  der  alte  Homer,
Mein  ist  das  erste  der  Veilchen  und  mein  die  letzte  der  Astern,
   Regen  sogar  und  Sturm  halten  mich  selten  zu  Haus!
Aber,  wo  hörtest  du  denn,  daß  Mauern  und  Wände  den  Dichtern
   Je  als  Musen  gedient,  oder  der  Druckergesell?
Niemals  saßen  sie  noch  gebückt  vor  hungrigen  Bogen,
   Aufgekrempelt  den  Arm,  wie  es  dem  Weber  gebührt!
Nein,  sie  lauschten  den  Wellen,  sie  horchten  dem  Brausen  des  Windes,
   Und  ein  Lilienblatt  reichte  als  Täfelchen  aus.


Íîâ³ òâîðè