Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 132


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An den Tod

Halb  aus  dem  Schlummer  erwacht,
   Den  ich  traumlos  getrunken,
   Ach,  wie  war  ich  versunken
In  die  unendliche  Nacht!

Tiefes  Verdämmern  des  Seins,
   Denkend  nichts,  noch  empfindend!
   Nichtig  mir  selber  entschwindend,
Schatte  mit  Schatten  zu  eins!

Da  beschlich’s  mich  so  bang,
   Ob  auch,  den  Bruder  verdrängend,
   Geist  mir  und  Sinne  verengend,
Listig  der  Tod  mich  umschlang.

Schaudernd  dacht’  ich’s,  und  fuhr
   Auf,  und  schloß  mich  ans  Leben,
   Drängte  in  glühndem  Erheben
Kühn  mich  an  Gott  und  Natur.

Siehe,  da  hab  ich  gelebt:
   Was  sonst,  zu  Tropfen  zerflossen,
   Langsam  und  karg  sich  ergossen,
Hat  mich  auf  einmal  durchbebt.

Oft  noch  berühre  du  mich,
   Tod,  wenn  ich  in  mir  zerrinne,
   Bis  ich  mich  wieder  gewinne
Durch  den  Gedanken  an  dich!


Íîâ³ òâîðè