Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand von Saar

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Dem Großherzog Karl Alexander von Sachsen-Weimar-Eisenach

Mit  meinem  Trauerspiel  »Die  beiden  de  Witt«.
Vorüber  ist  der  Dichtung  Morgenröthe,
Vorüber  ist  die  schöne,  große  Zeit,
Da  an  dem  Hof  von  Weimar  Schiller,  Goethe
Gelebt,  gewirkt  in  ihrer  Herrlichkeit.

Wir  And'ren,  die  da  leben  jetzt  und  ringen,
Wir  können  nur  der  Abglanz  Jener  sein  –
Und  doch,  was  wir  aus  tiefstem  Herzen  bringen,
Ist  mehr  als  ächten  Wesens  bloßer  Schein.

So  auch  dies  Buch,  o  Herr!  Zu  streng  nicht  richte;
Vielleicht,  daß  es  dir  gänzlich  nicht  mißfällt:
Ein  treues  Bild  entrollt's  aus  der  Geschichte  –
Warum  nicht  auch  ein  Spiegelbild  der  Welt?



Íîâ³ òâîðè