Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand von Saar

Ïðî÷èòàíèé : 118


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Sonett

Ein  Labyrinth  mit  holdverschlung'nen  Gängen
Hat  dem  Gedanken  still  sich  aufgeschlossen;
Er  tritt  hinein  –  und  wird  sogleich  umflossen
Von  Glanz  und  Duft  und  zauberischen  Klängen.

Hier  leuchten  Blumen,  die  auf  Wiesenhängen
Des  Pflückers  harren,  sehnsuchtsvoll  entsprossen,
Dort  wollen  Zweige,  goldschwer  übergossen,
Den  Wandelnden  auf  schmalem  Pfad  bedrängen.

Der  aber,  wird  so  mancher  Wunsch  ihm  rege,
Pflückt  eine  Frucht  nur  mit  zufried'ner  Miene  –
Doch  manche  Blüthe,  die  er  trifft  am  Wege.

Und  nun  –  ob  er  gefangen  auch  erschiene
Schon  in  des  Vierreims  wechselndem  Gehege  –:
Geleitet  ihn  in's  Freie  die  Terzine.


Íîâ³ òâîðè