Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand von Saar

Ïðî÷èòàíèé : 94


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An den Mond

Längst,  du  freundliches  Nachtgestirn,
Ist  dein  Geheimnis  verweht.
Erkenntnisstolz  blickt  der  Knabe  schon
Zu  dir  empor,
Denn  verfallen  bist  du,  wie  alles  jetzt,
Der  Wissenschaft,
Die  deine  Höhen  und  Tiefen  mißt  –
Und  wer  weiß,  ob  du  nicht  endlich  doch  noch
Erstiegen  wirst  auf  der  Münchhausenleiter
Der  Hypothesen.

Dennoch,  du  alter,  treuer  Begleiter  der  Erde,
Webt  und  wirkt  dein  alter  Zauber  fort,
Wenn  du,  Aug'  und  Herz  erfreuend,  emportauchst
Mit  dem  sanftschimmernden  Menschenantlitz
Und  seligen  Frieden  gießest
Über  tagmüde  Gefilde.
Noch  immer,  wachgeküßt  von  deinem  Strahl,
Seufzt  Liebe  zu  dir  hinan  –
Und  immer  noch,  ach!  besingen  dich  Dichter.


Íîâ³ òâîðè