Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Conrad Ferdinand Meyer

Ïðî÷èòàíèé : 131


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Heute

Das  Heut  ist  einem  jungen  Weibe  gleich.  
Schlag  Mitternacht  wird  ihm  die  Wange  bleich.  
Es  schaudert.  Einen  vollen  Becher  fasst  
Es  gierig  noch  und  schlürft  in  toller  Hast.

Der  üppge  Mund,  indem  er  lechzt  und  trinkt,  
Entfärbt  sich  und  verwelkt.  Der  Becher  sinkt.  
Langsam  zieht  es  den  Kranz  sich  aus  dem  Haar.  
Das  Haar  ergraut,  das  eben  braun  noch  war.

Tief  runzelt  sich  das  schöne  schuldge  Haupt.  
Zusammenbricht  das  Knie,  der  Kraft  beraubt.  
Die  Horen  kleiden  dicht  in  Schleier  ein  
Und  führen  weg  ein  greises  Mütterlein.



Íîâ³ òâîðè