Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Conrad Ferdinand Meyer

Ïðî÷èòàíèé : 132


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Goldtuch

"Ihr  Mägde;  schaut,  was  ihr  im  Schreine  habt!
Nicht  darfst  du  mir  von  hinnen  unbegabt,
Mein  blondgelockter  Enkel,  der  mir  bot
Mit  priesterlichen  Händen  Gott  im  Brot!"

Mathilde  sprachs,  die  Fürstin,  sterbeschwach.
Richburg,  die  Schaffnerin,  seufzt’:  "Weh  und  Ach!
Hin  gabst  den  Armen  alles  du!  Allein
Dein  goldgewoben  Bahrtuch  liegt  im  Schrein!"

"Die  goldne  Decke!  Gebt  dem  Bischof  die!
Bahrtuch  und  Totenhemd,  das  mangelt  nie!"
Der  Bischof  zaudert  ...  "Nimm  die  Decke!  Kränk
Mich  nicht!"  Der  Jüngling  zieht  mit  dem  Geschenk  ...

Sie  atmet  aus.  Es  läutet  lang  und  schön
Mit  allen  Glocken  von  des  Münsters  Höhn  ...
Fern  in  der  Ebne  gleissts  wie  Sonnenblick:
Mathildens  Bahrtuch  kehrt  zu  ihr  zurück.

Abspringt  ein  Reiter,  der  den  Turm  ersteigt.
"Den  Bischof  warf  das  Ross.  Ein  Toter  schweigt.
Wir  bringen  ihn!  Verdoppelt  das  Geläut!
Ihr  Glöckner,  zwier  bekommt  ihr  Löhnung  heut!"


Íîâ³ òâîðè