Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Conrad Ferdinand Meyer

Ïðî÷èòàíèé : 145


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Glöcklein

Er  steht  an  ihrem  Pfühl  in  herber  Qual,  
Den  jungen  Busen  muss  er  keuchen  sehn  -  
Er  ist  ein  Arzt.  Er  weiss,  sein  traut  Gemahl  
Erblasst,  sobald  die  Morgenschauer  wehn.  
Sie  hat  geschlummert:  Lieber,  du  bei  mir?  
Mir  träumte,  dass  ich  auf  der  Alpe  war.  
Wie  schön  mir  träumte,  das  erzähl  ich  dir  -  
Du  schickst  mich  wieder  hin  das  nächste  Jahr!  
Dort  vor  dem  Dorf  -  du  weisst  den  moosgen  Stein  -  
Sass  ich,  umhallt  von  lauter  Herdgetön,  
An  mir  vorüber  zogen  mit  Schalmein  
Die  Herden  nieder  von  den  Sommerhöhn.  
Die  Herden  kehren  alle  heut  nach  Haus  -  
Das  ist  die  letzte  wohl?  Nein,  eine  noch:  
Noch  ein  Geläut  klingt  an  und  eins  klingt  aus!  
Das  endet  nicht!  Da  kam  das  letzte  doch!  
Mich  überflutete  das  Abendrot,  
Die  Matten  dunkelten  so  grün  und  rein,  
Die  Firne  brannten  aus  und  waren  tot  
Darüber  glomm  ein  leiser  Sternenschein  -  
Da  horch!  ein  Glöcklein  läutet  in  der  Schlucht,  
Verirrt,  verspätet,  wanderts  ohne  Ruh,  
Ein  armes  Glöcklein,  das  die  Herde  sucht  -  
Aufwacht  ich  dann  und  bei  mir  warest  du!  
O,  bring  mich  wieder  auf  die  lieben  Höhn  -  
Sie  haben,  sagst  du,  mich  gesund  gemacht  ...  
Dort  war  es  schön!  Dort  war  es  wunderschön!  
Das  Glöcklein!  Wieder!  Hörst  du’s?  Gute  Nacht  ..."


Íîâ³ òâîðè