Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Conrad Ferdinand Meyer

Ïðî÷èòàíèé : 150


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Burg ’Fragmirnichtnach’

Burg  ’Fragmirnichtnach’

Wo  weiss  die  Landquart  durch  die  Tannen  schäumt,  
Irrt  unbekümmert  ich  um  Weg  und  Zeit,  
Da  stand  ein  grauer  Turm,  wie  hingeträumt  
In  ungebrochne  Waldeseinsamkeit.  
Ich  sah  mich  um  und  frug:  "Wie  heisst  das  Schloss?"  
Ein  bucklig  Mütterlein,  das  Kräuter  brach;  
Da  murrte  sie,  die  jedes  Wort  verdross:  
"Fragmirnichtnach."    Ich  schritt  hinan;  im  Hof  ein  Brünnlein  scholl,  
Durch  den  verwachsnen  Torweg  drang  ich  ein,  
Ein  dünnes  kühles  Rieseln  überquoll  
Auf  einer  Gruft  den  schwarzbemoosten  Stein.  
Ich  beugte  mich  nach  des  Verschollnen  Spur,  
Entziffernd,  was  des  Steines  Inschrift  sprach,  
Nicht  Zahl,  nicht  Namen  -  ein  Begehren  nur:  
Frag  mir  nicht  nach!


Íîâ³ òâîðè