Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich Heine

Ïðî÷èòàíèé : 141


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Hohelied

Des  Weibes  Leib  ist  ein  Gedicht,
Das  Gott  der  Herr  geschrieben
Ins  große  Stammbuch  der  Natur,
Als  ihn  der  Geist  getrieben.
Ja,  günstig  war  die  Stunde  ihm,
Der  Gott  war  hochbegeistert;
Er  hat  den  spröden,  rebellischen  Stoff
Ganz  künstlerisch  bemeistert.
Fürwahr,  der  Leib  des  Weibes  ist
Das  Hohelied  der  Lieder;
Gar  wunderbare  Strophen  sind
Die  schlanken,  weißen  Glieder.
O  welche  göttliche  Idee
Ist  dieser  Hals,  der  blanke,
Worauf  sich  wiegt  der  kleine  Kopf,
Der  lockige  Hauptgedanke!
Der  Brüstchen  Rosenknospen  sind
Epigrammatisch  gefeilet;
Unsäglich  entzückend  ist  die  Zäsur,
Die  streng  den  Busen  teilet.
Den  plastischen  Schöpfer  offenbart
Der  Hüften  Parallele;
Der  Zwischensatz  mit  dem  Feigenblatt
Ist  auch  eine  schöne  Stelle.
Das  ist  kein  abstraktes  Begriffspoem!
Das  Lied  hat  Fleisch  und  Rippen,
Hat  Hand  und  Fuß;  es  lacht  und  küßt
Mit  schöngereimten  Lippen.
Hier  atmet  wahre  Poesie!
Anmut  in  jeder  Wendung!
Und  auf  der  Stirne  trägt  das  Lied
Den  Stempel  der  Vollendung.
Lobsingen  will  ich  dir,  O  Herr,
Und  dich  im  Staub  anbeten!
Wir  sind  nur  Stümper  gegen  dich,
Den  himmlischen  Poeten.
Versenken  will  ich  mich,  o  Herr,
In  deines  Liedes  Prächten;
Ich  widme  seinem  Studium
Den  Tag  mitsamt  den  Nächten.
Ja,  Tag  und  Nacht  studier  ich  dran,
Will  keine  Zeit  verlieren;
Die  Beine  werden  mir  so  dünn  -
Das  kommt  vom  vielen  Studieren.


Íîâ³ òâîðè