Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Wilhelm Hauff

Ïðî÷èòàíèé : 133


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Reiters Morgengesang

Morgenrot,  
Leuchtest  mir  zum  frühen  Tod?  
Bald  wird  die  Trompete  blasen,  
Dann  muß  ich  mein  Leben  lassen,  
5
Ich  und  mancher  Kamerad.  

Kaum  gedacht,  
War  der  Lust  ein  End'  gemacht.  
Gestern  noch  auf  stolzen  Rossen,  
Heute  durch  die  Brust  geschossen,  
10
Morgen  in  das  kühle  Grab!  

Ach,  wie  bald  
Schwindet  Schönheit  und  Gestalt!  
Tust  Du  stolz  mit  Deinen  Wangen,  
Die  wie  Milch  und  Purpur  prangen?  
15
Ach,  die  Rosen  welken  all!  

Darum  still  
Füg'  ich  mich,  wie  Gott  es  will.  
Nun,  so  will  ich  wacker  streiten,  
Und  sollt'  ich  den  Tod  erleiden,  
20
Stirbt  ein  braver  Reitersmann.  


Íîâ³ òâîðè