Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 7
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Rueckert

Ïðî÷èòàíèé : 136


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Mein Töchterlein, von dir gemalt

Mein  Töchterlein,  von  dir  gemalt,
Hat  mit  den  frischen  Farben
Mich  über’m  Schreibpult  angestralt,
Bis  etwas  sie  erstarben.

Von  Sonnenlichtern  aufgesaugt,
Vom  Fenster  her  aus  Westen;
Davor  das  Bild  zu  schützen  taugt
Ein  dunkler  Flor  am  besten.

Da  sah  doch  aus  dem  dunklen  Flor
Das  Kind  mich  an  bedenklich;
Bald  kam  es  mir  gestorben  vor,
Bald  wenigstens  gar  kränklich.

So  will  ich  doch  am  Sonnenlicht
Es  lieber  altern  lassen,
Als  sehn  das  liebe  Angesicht
Im  Todtenflor  erblassen.


Íîâ³ òâîðè