Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Rueckert

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Klagen muß ich, daß ich klage

Klagen  muß  ich,  daß  ich  klage,
Mich  verklagen  muß  ich,  daß,
Wie  ich  Leid  um  zweie  trage,
Ich  die  übrigen  vergaß.
Als  sei  hinweg  das  beste,
Hat  keine  Freud’  am  Reste
Das  Auge  thränennaß.

Alle  glaubt’  ich  lieb  zu  haben,
Alle  lieb  mit  gleichem  Trieb,
Aber  nun,  die  ich  begraben,
Hab’  ich  doppelt,  dreifach  lieb,
Lieb,  weil  ich  sie  geboren,
Lieb,  weil  ich  sie  verloren,
Lieb,  weil  nur  das  mir  blieb.

Meine  Größren  sind  die  Sorgen,
Meinen  Sorgen  bleib’  ich  treu;
Meine  Kleinen,  jeden  Morgen
Waren  sie  mein  Spielwerk  neu.
Die  Sorgen  sind  geblieben,
Der  Tod  nahm  nur  die  lieben
Spielpüppchen  ohne  Scheu.

»Größer  würden  sie  geworden
Und  dem  Spiel  entwachsen  seyn.«
O  wie  frostig  weht  vom  Norden
Mir  der  Trost  ins  Herz  hinein!
Ich  hofft’  es  zu  erleben,
Daß  groß  sie  würden  eben,
Nun  waren  sie  noch  klein.

Heut  sprang  einer  von  den  Jungen
Grade  so  ans  Herz  mir  her,
Wie  mein  Mädchen  sonst  gesprungen,
Ach,  und  nun  nicht  springet  mehr;
Ich  wollt’  ihn  zu  mir  heben,
Die  Arme  fühlt’  ich  beben,
Er  war  zu  groß  und  schwer.


Íîâ³ òâîðè