Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Carl Leberecht Immermann

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lied des Unglücklichen

Ich  höre  viele  Menschen  klagen,
sie  seyen  oft  so  gar  allein;
O  könnt'  ich  auch  von  mir  das  sagen!
Bei  mir,  bei  mir  trifft  es  nicht  ein.

Wir  leisten  tausend  treue  Sorgen
Gesellschaft  gern  und  für  und  für;
Sie  kommen  schon  am  frühen  Morgen,
Und  sind  am  Abend  noch  bei  mir.

Erst  stehen  sie  von  fern  und  plaudern
Von  meiner  längst  verschwundnen  Lust,
Dann  legen  sie  mir  ohne  Zaudern
Die  Häupter  alle  an  die  Brust.

Und  denke  ich:  es  könnt'  genügen,
Und  drückt's  auf  mir  so  hölleneng,
Dann  strömt  erst  recht  zu  gangen  Zügen
Herbei  ein  ganzes  Angstgedräng.

Wenn  zu  der  kühlen  schwarzen  Erde
In  meinem  Sarg  ich  gehe  ein,
Ob  ich  dann  in  dem  Grabe  werde
Wohl  sorgenlos  alleine  seyn?


Íîâ³ òâîðè