Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Clemens Brentano

Ïðî÷èòàíèé : 114


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Klage, sie wecket...

Die  Klage,  sie  wecket
Den  Toten  nicht  auf,
Die  Liebe  nur  decket
Den  Vorhang  dir  auf.

Man  liebt  und  was  immer
Das  Leben  belebt,
Mit  fassenden  Sinnen
Die  Augen  erhebt.

Das  zarte  Umfassen,
Es  löst  sich  so  bald,
Die  Augen  erblassen
Es  stirbt  die  Gestalt.

Die  Liebe,  sie  schicket
Die  Klage  ihr  nach
Die  Liebe,  sie  blicket
Den  Toten  bald  wach.

Die  Klage,  sie  wecket
Die  Toten  nicht  auf,
Die  Liebe  nur  decket
Das  Leben  dir  auf.

Íîâ³ òâîðè