Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Martin Opitz

Ïðî÷èòàíèé : 111


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An diß Buch

So  wiltu  dennoch  jetzt  auß  meinen  Händen  scheiden,
Du  kleines  Buch,  unnd  auch  mit  andern  seyn  veracht?
Gewiß,  du  weissest  nicht,  wie  hönisch  man  jetzt  lacht,
Wie  schwerlich  sey  der  Welt  Spitzfindigkeit  zu  meiden.

Es  muß  ein  jeglich  Ding  der  Menschen  Urtheil  leiden,
Und  ob  es  tauglich  sey,  steht  nicht  in  seiner  Macht;
Der  meiste  Theil  ist  doch  auff  Schmähen  nur  bedacht
Und  denckt,  was  er  nicht  kan,  dasselbe  muß'  er  neiden.

Noch  dennoch  (daß  du  nicht  so  offt'  und  viel  von  mir
Auffs  neue  dulden  dürffst,  daß  ich  dich  nehme  für)
Muß  ich  dir  loß  zu  seyn  und  außzugehn  erleuben.

So  ziehe  nun  nur  hin,  weils  ja  dir  so  gefellt,
Und  nimb  dein  Urtheil  an,  zieh'  hin,  zieh'  in  die  Welt;
Du  hettest  aber  wol  zu  Hause  können  bleiben.


Íîâ³ òâîðè