Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Konrad von Wurzburg

Ïðî÷èòàíèé : 294


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Herzmære

Ich  prüeve  in  mîme  sinne
daz  lûterlîchiu  minne
der  werlte  ist  worden  wilde.
dar  umb  sô  sulen  bilde

ritter  unde  frouwen
an  diesem  mære  schouwen,
wand  ez  von  ganzer  liebe  seit.
des  bringet  uns  gewisheit
von  Strâzburc  meister  Gotfrit:

swer  ûf  der  wâren  minne  trit
wil  eben  setzen  sînen  fuoz,
daz  er  benamen  hœren  muoz
sagen  unde  singen
von  herzeclichen  dingen,

diu  ê  wâren  den  geschehen
die  sich  dâ  hæten  undersehen
mit  minneclichen  ougen.
diu  rede  ist  âne  lougen:
er  minnet  iemer  deste  baz

swer  von  minnen  etewaz
hœret  singen  oder  lesen.
dar  umbe  wil  ich  flîzec  wesen
daz  ich  diz  schœne  mære
mit  rede  alsô  bewære

daz  man  dar  ane  kiesen  müge
ein  bilde  daz  der  minne  tüge,
diu  lûter  unde  reine
sol  sîn  vor  allem  meine.

Ein  ritter  unde  ein  frouwe  guot

diu  hæten  leben  unde  muot
in  einander  sô  verweben,
daz  beide  ir  muot  unde  ir  leben
ein  dinc  was  worden  alsô  gar:
swaz  der  frouwen  arges  war,

daz  war  ouch  deme  ritter;
dâ  von  ze  jungest  bitter
wart  ir  ende  leider;
diu  minne  was  ir  beider
worden  sô  gewaltec,

daz  si  vil  manicvaltec
machte  in  herzesmerzen.
grôz  smerze  wart  ir  herzen
von  der  süezen  minne  kunt.
si  hæte  si  biz  an  den  grunt

mit  ir  fiure  enzündet
und  alsô  gar  durgründet
mit  minneclicher  trûtschaft,
daz  niemer  möhte  ir  liebe  kraft
mit  rede  werden  zende  brâht.

ir  lûterlichen  andâht
niemen  künde  vollesagen.
nie  ganzer  triuwe  wart  getragen
von  manne  noch  von  wîbe,
danne  ouch  in  ir  lîbe

si  zwei  zesamne  truogen.
doch  kunden  sie  mit  fuogen
zuo  einander  komen  niht
alsô  daz  si  zer  minne  pfliht
ir  gernden  willen  möhten  hân.

daz  süeze  wîp  vil  wol  getân
het  einen  werden  man  zer  ê,
des  wart  ir  herzen  dicke  wê:
wande  ir  schœne  was  behuot
sô  vaste  daz  der  herre  guot

nie  mohte  an  ir  gestillen
sîns  wunden  herzen  willen,
daz  nâch  ir  minne  lac  versniten.
des  wart  diu  nôt  von  in  geliten
diu  strenge  was  und  engestlich,

nâch  ir  lîbe  minneclich
begunde  er  alsô  vaste  queln
daz  er  sînen  pîn  verheln
niht  mohte  vor  ir  manne.
zuo  der  schœnen  danne

reit  er  swenne  ez  mohte  sîn,
und  tet  ir  dô  mit  clage  schîn
sînes  herzen  ungemach;
dâ  von  ze  jungest  im  geschach
ein  leit  daz  in  beswârte.

der  frouwen  man  der  vârte
mit  starker  huote  ir  beider
sô  lange  unz  er  leider
an  ir  gebærden  wart  gewar
daz  si  diu  süeze  minne  gar

het  in  ir  stric  verworren,
daz  si  muosten  dorren
nâch  einander  beide.
dar  umbe  wart  vil  leide
disem  guoten  herren  dô.

er  dâhte  wider  sich  alsô:
«enhüete  ich  mînes  wîbes  niht,
mîn  ouge  lîhte  an  ir  gesiht
daz  mich  hernâch  geriuwet,
wan  sie  mir  schaden  briuwet

mit  disem  werden  edeln  man.
deiswâr  ob  ichz  gefüegen  kan,
ich  bringes  ûzer  sîner  wer.
über  daz  vil  wilde  mer
wil  ich  zwâre  mit  ir  varn,

dur  daz  ich  künne  si  bewarn
vor  im  unz  daz  er  gar  von  ir
gewende  sînes  herzen  gir
und  si  den  muot  von  im  geneme.
ich  hôrte  sagen  ie  daz  deme

sîn  liep  vil  sanfte  würde  leit
daz  mit  langer  stætekeit
von  im  gescheiden  würde  gar.
dar  umbe  ich  gerne  mit  ir  var
zuo  dem  frônen  gotes  grabe,

unz  daz  si  gar  vergezzen  habe
der  hôhen  minne  die  si  treit
dem  werden  ritter  vil  gemeit.»

Alsus  kam  er  des  überein
daz  er  den  gelieben  zwein

ir  trûtschaft  wolde  leiden,
diu  niemer  doch  gescheiden
mohte  werden  under  in.
er  kêrte  dar  ûf  sînen  sin
daz  er  mit  der  frouwen

benamen  wolte  schouwen
Jerusalem  daz  reine  lant.
und  dô  der  ritter  daz  bevant,
der  nâch  ir  süezen  minne  bran,
dô  wart  der  muotsieche  man

vil  schiere  des  ze  râte
daz  er  nâch  ir  drâte
wolte  ouch  varen  über  mer.
in  dûhte  daz  er  âne  wer
dâ  heime  tôt  gelæge,

ob  er  sich  des  verwæge
daz  er  wendic  würde.
der  strengen  minne  bürde
twanc  sô  vaste  sînen  lîp
daz  er  durch  daz  schœne  wîp

wær  in  den  grimmen  tôt  gevarn;
dar  umbe  er  doch  niht  langer  sparn
wolte  nâch  ir  sîne  vart.
und  dô  des  an  im  innen  wart
diu  süeze  tugende  rîche,

do  besande  in  tougenlîche
daz  vil  keiserlîche  wîp.
«friunt,  herre»,  sprach  si,  «lieber  lîp,
mîn  man  ist  an  den  willen  komen,
als  dû  wol  selbe  hâst  vernomen,

daz  er  mich  flœhen  wil  von  dir.
nû  volge,  trûtgeselle,  mir
durch  dîner  hôhen  sælden  art
unde  erwende  dise  vart,
die  sîn  lîp  hât  ûf  geleit

über  daz  wilde  mere  breit:
var  alters  eine  drüber  ê,
dar  umbe  daz  er  hie  bestê.
wan  swenne  er  hât  von  dir  vernomen
daz  dû  bist  vor  im  über  komen,

sô  belîbet  er  zehant,
und  wirt  der  arcwân  erwant
den  sîn  lîp  hât  ûfe  mich,
wand  er  gedenket  wider  sich:
«wære  an  diesen  dingen  iht

der  mîn  herze  sich  versiht
an  mînem  schœnen  wîbe  guot,
der  werde  ritter  hôchgemuot
wære  niht  von  lande  komen.»
sus  wirt  der  zwîvel  im  benomen

den  wider  mich  sîn  herze  treit.
ouch  sol  dir  niht  wesen  leit
ob  dû  bist  eine  wîle  dort,
unz  man  verredet  hie  daz  wort
daz  von  uns  fliuget  über  lant.

sô  dich  her  wider  hât  gesant
der  vil  süeze  reine  Crist,
sô  hâstu  sam  mir  alle  frist
dînen  willen  deste  baz,
ob  man  gar  verredet  daz

daz  man  ûf  uns  ze  mære  saget.
dem  edeln  gote  sîz  geclaget
daz  du  nâch  dem  willen  dîn
niht  iemer  maht  bî  mir  gesîn
und  ich  bî  dir  nâch  mîner  ger.

nu  genc,  vil  lieber  herre,  her,
enpfâch  von  mir  diz  vingerlîn:
dâ  bî  soltû  der  swære  mîn
gedenken  under  stunden,
dâ  mite  ich  bin  gebunden,

sô  dich  mîn  ouge  niht  ensiht:
wan  zwâre  swaz  sô  mir  geschiht,
ich  muoz  an  dich  gedenken,
dîn  vart  diu  kan  mir  senken
jâmer  in  mîns  herzen  grunt.

gip  mir  her  an  mînen  munt
einen  süezen  friundes  kus
und  tuo  dur  mînen  willen  sus
als  ich  hân  gesaget  dir.»
«gerne,  frouwe»,  sprach  er  zir

ûz  trüebes  herzen  sinne,
«swaz  ich  daran  gewinne,
ich  tuon  mit  willen  swaz  ir  went.
ich  hân  sô  gar  an  iuch  versent
herze,  muot  und  ouch  den  sin,

daz  ich  iu  von  rehte  bin
eigenlichen  undertân.
nu  lânt  mich  iuwern  urloup  hân,
ûzerwelte  frouwe  guot,
und  wizzent  daz  mîn  sender  muot

nâch  iu  muoz  grôzen  kumber  doln.
ich  bin  sô  gar  an  iuch  verquoln
mit  herzen  und  mit  lîbe,
liebest  aller  wîbe,
daz  ich  des  michel  angest  habe,

man  trage  tôten  mich  ze  grabe,
ê  daz  diu  sælde  mir  geschehe
daz  ich  iuch  iemer  mê  gesehe.»

Hie  mite  was  diu  rede  hin
die  si  dâ  triben  under  in

von  ir  herzeleide.
diu  zwei  gelieben  beide
schieden  sich  mit  marter,
und  twungen  sich  dô  harter
ze  herzen  an  der  stunde

danne  ich  mit  dem  munde
iu  bescheiden  künne.
an  werltlicher  wünne
lag  ir  beider  herze  tôt:
ir  liehten  münde  rôsenrôt

vil  senfter  küsse  pflâgen,
dar  nâch  si  sich  verwâgen
aller  fröuden  under  in.
der  werde  ritter  kêrte  hin
mit  jâmer  an  daz  mer  zehant;

den  êrsten  kiel  den  er  dâ  vant,
darinne  wart  er  über  brâht.
er  hæte  sich  des  wol  bedâht
daz  er  ûf  der  erden
niemer  wolte  werden

fröudehaft  noch  rehte  frô,
got  gefuoctez  danne  alsô
daz  er  ze  lande  quæme
und  etewaz  vernæme
von  der  lieben  frouwen  sîn.

des  wart  sîn  herzeclîcher  pîn
vil  strenge  und  ouch  vil  bitter:
der  tugenthafte  ritter
begunde  nâch  ir  trûren
und  in  sîn  herze  mûren

vil  jâmerlîche  riuwe.
sîn  altiu  sorge  niuwe
nâch  ir  süezen  minne  wart.
der  reinen  turteltûben  art
tet  er  offenlîche  schîn,

wande  er  nâch  dem  liebe  sîn
vermeit  der  grüenen  fröuden  zwî
und  wonte  stæteclîche  bî
der  dürren  sorgen  aste.
er  sente  nâch  ir  vaste,

und  wart  sîn  leit  sô  rehte  starc
daz  im  der  jâmer  durch  daz  marc
dranc  unz  an  der  sêle  grunt;
er  wart  vil  tiefer  sorgen  wunt
und  inneclicher  swære.

der  sende  marterære
sprach  ze  maneger  stunde
mit  siufzendem  munde:
«gêret  sî  daz  reine  wîp,
der  leben  und  der  süezer  lîp

mir  gît  sô  herzeclichen  pîn.
jâ  si  liebiu  frouwe  mîn,
wie  kan  ir  süeziu  meisterschaft
sô  bitterlicher  nœte  craft
senden  mir  ze  herzen!

wie  mac  sô  grôzen  smerzen
ir  vil  sælic  lîp  gegeben!
sol  si  trœsten  niht  mîn  leben,
sô  bin  ich  endelîche  tôt.»

In  dirre  clagenden  herzenôt

was  er  mit  jâmer  alle  tage,
und  treip  sô  lange  dise  clage
biz  er  ze  jungest  wart  geleit
in  alsô  sende  siecheit
daz  er  niht  langer  mohte  leben.

im  wart  sô  grimmiu  nôt  gegeben
daz  man  wol  ûzen  an  im  sach
den  tougenlichen  ungemach
den  innerhalp  sîn  herze  truoc.
und  dô  der  werde  ritter  cluoc

der  leiden  mære  sich  versach
daz  im  ze  sterbenne  geschach,
dô  sprach  er  zuo  dem  cnehte  sîn:
«vernim  mich,  trûtgeselle  mîn;
ich  bevinde  leider  wol

daz  ich  benamen  sterben  sol
dur  liebe  mîner  frouwen,
wan  si  mich  hât  verhouwen
biz  ûf  den  tôt  mit  sender  clage.
dar  umbe  tuo  daz  ich  dir  sage:

swenne  ich  sî  verdorben
unde  ich  lige  erstorben
durch  daz  keiserlîche  wîp,
sô  heiz  mir  snîden  ûf  den  lîp
und  nim  dar  ûz  mîn  herze  gar,

bluotic  unde  riuwevar;
daz  soltu  denne  salben
mit  balsam  allenthalben,
durch  daz  ez  lange  frisch  bestê.
vernim  waz  ich  dir  sage  mê:

frum  eine  lade  cleine
von  golde  und  von  gesteine,
dar  în  mîn  tôtez  herze  tuo,
und  lege  daz  vingerlîn  dar  zuo
daz  mir  gab  diu  frouwe  mîn:

sô  diu  zwei  bî  einander  sîn
verslozzen  und  versigelet,
sô  bring  alsô  verrigelet
si  beidiu  mîner  frouwen,
durch  daz  si  müge  schouwen

waz  ich  von  ir  habe  erliten,
und  wie  mîn  herze  sî  versniten
nâch  ir  vil  süezen  minne.
si  hât  sô  reine  sinne
und  alsô  ganze  triuwe

daz  ir  mîn  jâmer  niuwe
lît  iemer  an  ir  herzen,
bevindet  si  den  smerzen
den  ich  durch  si  lîden  sol.
dar  umbe  tuo  sô  rehte  wol

unde  erfülle  mîn  gebot.
der  reine  und  der  vil  süeze  got,
der  kein  edel  herze  nie
mit  der  helfe  sîn  verlie,
der  ruoche  sich  erbarmen

über  mich  vil  armen,
und  müeze  der  vil  lieben  geben
fröud  unde  ein  wünneclichez  leben,
von  der  ich  hie  muoz  ligen  tôt.»

Mit  dirre  clagenden  herzenôt

der  ritter  nam  sîn  ende.
dar  umbe  sîne  hende
der  cneht  vil  jâmerlîche  want;
er  hiez  in  snîden  ûf  zehant
unde  erfulte  im  sîne  bete.

swaz  er  in  ê  gebeten  hete
daz  tet  er  unde  kêrte  dan
als  ein  fröudelôser  man
mit  dem  herzen  alsô  tôt.
er  fuorte  ez,  als  er  im  gebôt,

zuo  der  selben  veste
dâ  er  si  ûfe  weste
durch  die  der  liebe  herre  sîn
leit  des  grimmen  tôdes  pîn.

Dô  er  zuo  der  veste  quam

dâ  diu  frouwe  tugentsam
was  inne  bî  der  selben  zît,
dô  reit  im  ûf  dem  velde  wît
ir  man  engegen  von  geschiht
und  wolte,  als  uns  daz  mære  giht,

dâ  lîhte  hân  gebeizet.
des  wart  der  cneht  gereizet
ûf  clegelichez  ungemach;
wan  dô  der  ritter  in  gesach,
dô  gedâhte  er  alzehant:

«zwâre,  dirre  ist  her  gesant
umb  anders  niht  wan  umbe  daz
daz  er  mæres  etewaz
bringe  mînem  wîbe
von  sînes  herren  lîbe

der  nâch  ir  minne  jâmer  treit.»
hie  mite  er  zuo  dem  cnehte  reit
und  wolte  in  mære  frâgen  sâ.
dô  gesach  er  schiere  dâ
die  lade  von  gezierde  cluoc,

darinnen  er  daz  herze  truoc
und  der  frouwen  vingerlîn.
er  hætes  an  den  gürtel  sîn
gehenket  beidiu  von  geschiht
als  ob  ez  wære  anders  iht.


Dô  der  ritter  daz  ersach,
den  cnappen  gruozte  er  unde  sprach,
waz  er  dar  inne  trüege.
dô  sprach  der  vil  gefüege
und  der  getriuwe  jungelinc:

«herr,  ez  ist  einer  hande  dinc
daz  verre  bî  mir  ist  gesant.»
«lâ  sehen»,  sprach  er  alzehant,
«waz  drinne  sî  verborgen!»
dô  sprach  der  cneht  mit  sorgen:

«zwâre  des  entuon  ich  niht,
kein  mensche  ez  niemer  gesiht
wan  der  ez  sol  von  rehte  sehen.»
«nein,  alsô  mag  ez  niht  geschehen»,
sprach  der  ritter  aber  zime,

«wand  ich  dirz  mit  gewalte  nime
und  schouwe  ez  sunder  dînen  danc.»
Dar  nâch  was  vil  harte  unlanc
biz  daz  er  im  daz  ledelîn
brach  von  deme  gürtel  sîn.

daz  tet  er  ûf  mit  sîner  hant:
daz  herze  sach  er  unde  vant
dâ  bî  der  frouwen  vingerlîn.
an  den  zwein  wart  ime  schîn
daz  der  ritter  læge  tôt

und  disiu  beidiu  sîner  nôt
ein  urkünde  wæren
ze  der  vil  sældenbæren.

Der  ritter  sprach  dem  cnehte  zuo:
«ich  sage  dir,  cnappe,  waz  du  tuo:

var  dîne  strâze,  wellest  dû,
ich  wil  daz  cleinœte  nû
mir  selben  hân,  daz  sage  ich  dir.»

Sus  reit  er  heim  nâch  sîner  gir
und  sprach  ze  sînem  koche  sâ,

daz  er  im  ûz  dem  herzen  dâ
ein  cleine  sundertrahte
mit  hôhem  flîze  mahte.
daz  tet  der  koch  mit  willen  gar:
er  nam  zuo  im  daz  herze  dar

und  mahte  ez  alsô  rehte  wol
daz  man  enbîzen  niemer  sol
dekeiner  slahte  spîse,
diu  alsô  wol  nâch  prîse
mit  edeln  würzen  sî  gemaht

als  daz  herze  vil  geslaht.

Als  ez  wart  gar  bereitet,
dô  wart  niht  mê  gebeitet;
der  wirt  gienc  ezzen  über  tisch
und  hiez  tragen  alsô  frisch

die  trahte  sînem  wîbe  dar.
«frouwe»,  sprach  er  suoze  gar,
«diz  ist  ein  spîse  cleine,
die  solt  du  ezzen  eine,
wan  dû  ir  niht  geteilen  maht.»

sus  nam  diu  frouwe  vil  geslaht
und  az  ir  friundes  herze  gar,
alsô  daz  si  niht  wart  gewar
welher  slahte  ez  möhte  sîn.
daz  jâmerlîche  trehtelîn

sô  süeze  dûhte  ir  werden  munt
daz  si  dâ  vor  ze  keiner  stunt
nie  dekeiner  spîse  gaz
der  smac  ir  ie  geviele  baz.

Dô  diu  frouwe  stæte

daz  herze  gezzen  hæte,
dô  sprach  der  ritter  alzehant:
«frouwe,  nû  tuo  mir  bekant,
wie  disiu  trahte  dir  behage.
ich  wæne  daz  du  dîne  tage

enbizzest  keiner  spîse  nie
süezer,  frouwe,  denne  die.»

«Lieber  herre»,  sprach  si  dô,
«niemer  werde  ich  rehte  frô,
ob  ich  ie  spîse  gæze

diu  sô  zuckermæze
mich  dûhte  und  alsô  reine
sô  disiu  trahte  cleine
der  ich  iezuo  hân  bekort.
aller  spîse  ein  überhort

muoz  si  mir  benamen  sîn.
sprechent,  lieber  herre  mîn,
ist  diz  ezzen  lobesam
gewesen  wilde  oder  zam?»

«Frouwe»,  sprach  er  aber  zir,

«vernim  vil  rehte  waz  ich  dir
mit  worten  hie  bescheide:
zam  und  wilde  beide
was  disiu  trahte,  sam  mir  got!
den  fröuden  wilde  sunder  spot,

den  sorgen  zam  ân  underlâz:
du  hâst  des  ritters  herze  gâz
daz  er  in  sîme  lîbe  truoc,
der  nâch  dir  hât  erliten  gnuoc
jâmers  alle  sîne  tage.

geloube  mir  waz  ich  dir  sage.
er  ist  von  sender  herzenôt
nâch  dîner  süezen  minne  tôt,
und  hât  dir  daz  herze  sîn
und  daz  guote  vingerlîn

zeim  urkünde  her  gesant
bî  sînem  cnehte  in  ditze  lant.»

Von  disem  leiden  mære
wart  diu  sældenbære
als  ein  tôtez  wîp  gestalt,

ir  wart  in  deme  lîbe  kalt
daz  herze,  daz  geloubent  mir.
ir  blanken  hende  enphielen  ir
beide  fürsich  in  die  schôz,
daz  bluot  ir  ûz  dem  munde  dôz,

als  ir  diu  wâre  schult  gebôt.
«jâ»,  sprach  si  dô  mit  maneger  nôt,
«hân  ich  sîn  herze  denne  gâz
der  mit  hât  ân  underlâz
von  grunde  ie  holden  muot  getragen,

sô  wil  ich  iu  benamen  sagen,
daz  ich  nâch  dirre  spîse  hêr
dekeiner  trahte  niemer  mêr
mich  fürbaz  wil  genieten.
got  sol  mir  verbieten

durch  sînen  tugentlichen  muot,
daz  nâch  sô  werder  spîse  guot
in  mich  kein  swachiu  trahte  gê.
enbîzen  sol  ich  niemer  mê
dekeiner  slahte  dinges,

wan  des  ungelinges
daz  geheizen  ist  der  tôt.
ich  sol  mit  sender  herzenôt
verswenden  hie  mîn  armez  leben
umb  in  der  durch  mich  hât  gegeben

beidiu  leben  unde  lîp.
ich  wære  ein  triuwelôsez  wîp,
ob  ich  gedæhte  niht  daran
daz  er  vil  tugenthafter  man
sante  mir  sîn  herze  tôt.

wê  daz  mir  ie  nâch  sîner  nôt
wart  einen  tac  daz  leben  schîn!
zwâr  ez  enmac  niht  langer  sîn
daz  ich  âne  in  eine  lebe,
und  er  in  deme  tôde  swebe

der  vor  mir  triuwe  nie  verbarc.»
sus  wart  ir  nôt  sô  rehte  starc
daz  si  von  herzenleide
ir  blanken  hende  beide
mit  grimme  zuo  einander  vielt.

daz  herze  ir  in  dem  lîbe  spielt
von  sender  jâmerunge.

Hie  mite  gap  diu  junge
ein  ende  ir  süezen  lebene
und  widerwac  vil  ebene

mit  eime  swæren  lôte
swaz  ir  dâ  vor  genôte
ir  friunt  geborget  hæte.
si  galt  mit  ganzer  stæte
und  ouch  mit  hôhen  triuwen  ime.


Got  welle,  swaz  ich  dinges  nime,
daz  ich  wider  geben  daz
müeze  sanfter  unde  baz
dann  ir  vil  reinez  herze  tete.
ich  wæne  daz  an  keiner  stete

wart  nie  vergolten  alsô  gar
noch  niemer  wirt:  des  nim  ich  war
an  den  liuten  die  nu  sint;
wand  in  froun  Minnen  underbint
lît  niht  sô  strengeclichen  an

daz  beidiu  frouwen  unde  man
zesamene  gebunden  sîn,
daz  si  des  grimen  tôdes  pîn
nu  durch  einander  lîden.
man  slîzet  ab  der  wîden

ein  bast  vil  sterker  mit  der  hant,
dann  iezuo  sî  der  minne  bant
dâ  nu  liep  bî  liebe  lît.
âne  grimmes  tôdes  strît
werdent  si  gescheiden  wol

die  nu  kumberlîche  dol
durch  einander  wellent  tragen.
frou  Minne  gît  bî  disen  tagen
in  selten  alsô  guoten  kouf.
wîlen  dô  sie  niender  slouf

ze  tugentlôser  diete
umb  alsô  swache  miete,
dô  dûhte  ir  süezekeit  sô  guot
daz  durch  si  manic  edel  muot
biz  ûf  den  tôt  versêret  wart.

nu  hât  verkêret  sich  ir  art
und  ist  sô  cranc  ir  orden,
daz  sie  wol  veile  ist  worden
den  argen  umbe  ein  cleinez  guot.
dar  umbe  lützel  iemen  tuot

durch  si  nû  dem  lîbe  wê.
man  wil  dar  ûf  niht  ahten  mê,
und  tiuret  daz  vil  cleine
daz  sich  algemeine
den  liuten  hât  gemachet,

daz  ist  dâ  von  geswachet.
als  ist  ez  umb  die  minne:
gewünne  si  die  sinne
daz  si  noch  tiurre  würde,
ez  wære  jâmers  bürde

nie  geleget  vaster  an
dann  iezuo  frouwen  unde  man:
ez  würde  nâch  ir  sô  gestriten
und  für  einander  sô  geliten
daz  man  ez  gerne  möhte  sehen.


Niht  anders  kan  ich  iu  verjehen,
von  Wirzeburc  ich  Cuonrât.
swer  alsô  reine  sinne  hât
daz  er  daz  beste  gerne  tuot,
der  sol  diz  mære  in  sînen  muot

dar  umbe  setzen  gerne,
daz  er  dâ  bî  gelerne
die  minne  lûterlichen  tragen.
kein  edel  herze  sol  verzagen!

Íîâ³ òâîðè