Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich von Morungen

Ïðî÷èòàíèé : 147


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ich hôrt ûf der heide

Ich  hôrt  ûf  der  heide  
lûte  stimme  und  süezen  klanc.  
dâ  von  wart  ich  beide  
fröiden  rîch  und  trûrens  kranc.  
nâch  der  mîn  gedanc  sêre  ranc  unde  swanc,  
die  vant  ich  ze  tanze  dâ  si  sanc.  
âne  leide  ich  dô  spranc.  
Ich  vant  si  verborgen  
eine  und  ir  wengel  naz,  
dô  si  an  dem  morgen  
mînes  tôdes  sich  vermaz.  
der  vil  lieben  haz  tuot  mir  baz  danne  daz  
dô  ich  vor  ir  kniete  dâ  si  saz  
und  ir  sorgen  gar  vergaz.  
Ich  vants  an  der  zinnen,  
eine,  und  ich  was  zir  besant.  
dâ  moht  ichs  ir  minnen  
wol  mit  fuoge  hân  gepfant.  
dô  wând  ich  diu  lant  hân  verbrant  sâ  zehant,  
wan  daz  mich  ir  süezen  minne  bant  
an  den  sinnen  hât  erblant.  


Íîâ³ òâîðè